Τι μας μαθαίνει ο Μικρός Πρίγκιπας – Μέρος Β
- Ο βασιλιάς, ο ματαιόδοξος, ο μπεκρούλιακας, ο επιχειρηματίας, θα περιφρονούσαν τον φαναροκόρο. Ωστόσο, είναι ο μόνος, που δεν μου φαίνεται γελοίος. Ίσως γιατί ασχολείται με άλλο πράγμα κι όχι με τον εαυτό του.
- Οι γεωγραφίες είναι τα πιο πολύτιμα βιβλία. Η μόδα τους δε περνάει ποτέ. Είναι, βλέπεις, σπάνιο πράγμα ν’ αλλάξει θέση ένα βουνό. Σπάνιο επίσης, να ΄χασει ένας ωκεανός το νερό του.
- Το λουλούδι μου είναι εφήμερο. Δεν έχει παρά τέσσερα αγκαθάκια, για να αμύνεται εναντίον του κόσμου. Κι εγώ το άφησα ολομόναχο.
- Η Γη δεν είναι ο οποιοσδήποτε πλανήτης. Υπάρχουνε σ’ αυτόν εκατόν έντεκα βασιλιάδες χωρίς να λογαριάζουμε τους νέγρους, επτά χιλιάδες γεωγράφοι, εννιακόσιες χιλιάδες επιχειρηματίες, επτάμισυ εκατομμύρια μεθύστακες, τριακόσια έντεκα εκατομμύρια ματαιόδοξοι – δηλαδή κάπου δύο δισεκατομμύρια “μεγάλοι”.
- Οι άνθρωποι πιάνουν πολύ λίγο χώρο πάνω στη Γη. Θα μπορούσε να στοιβάξει κανείς την ανθρωπότητα ολάκερη στο πιο μικρό νησί του Ειρηνικού. Οι μεγάλοι, βέβαια, δεν το πιστεύουν. Φαντάζονται πως πιάνουν πολύ τόπο. Βλέπουν τους εαυτούς τους τρανούς σαν τα μπαομπάμπ.
- Ο μικρός πρίγκιπας βρισκόταν μπροστά σ’ έναν κήπο κατάγεμο από τριαντάφυλλα. Ένοιωσε πολύ δυστυχισμένος. Το λουλούδι του του είχε πει πως ήτανε μοναδικό στον κόσμο. Και να που τέτοια λουλούδια, ολόϊδια, υπήρχανε χιλιάδες μέσα σ’ ένα μονάχα κήπο!
- Οι άνθρωποι έχουν όπλα και κυνηγούν. Πολύ κακό αυτό. Μεγαλώνουν επίσης από συμφέρον κότες.
- Για μένα δεν είσαι ακόμη παρά ένα αγοράκι, όμοιο με χιλιάδες άλλα αγόρια. Δε σ’ έχω καμία ανάγκη. Ούτε και συ εμένα. Δεν είμαι για σένα παρά μιά αλεπού, όμοια με χιλιάδες άλλες. Αν όμως μ’ εξημερώσεις, τότε θα έχουμε ο ένας την ανάγκη του άλλου. Θα είσαι για μένα ο μοναδικός στον κόσμο κι εγώ η μοναδική σου…
- Αν π.χ. έρχεσαι στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις θ΄αρχίζω να νοιώθω ευτυχισμένη.
- Πρέπει να ξέρεις, ότι μονάχα με τα μάτια της καρδιάς βλέπει κανείς. Το κυριότερο είναι αόρατο για τα κοινά μάτια.
- Ο καιρός που έχασες με το τριαντάφυλλό σου, είναι εκείνο που το κάνει τόσο σημαντικό. Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια, είπε ακόμη η αλεπού. Αλλά εσύ οφείλεις να μην την ξεχάσεις. Είσαι για πάντα υπεύθυνσος για κείνο που εξημέρωσες. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου…
- Ποτέ κανείς δεν είναι ευχαριστημένος εκεί που βρίσκεται. Μονάχα τα παιδιά ξέρουν τι ζητούνε. Χάνουν τον καιρό τους με μιά κούκλα από κουρέλια, της δίνουν έτσι αξία κι όταν τους την πάρουν, κλαίνε…
- Αν είχα πενήντα λεπτά διαθέσιμα – είπε μέσα του ο μικρός πρίγκιπας – θα βάδιζα αργά αργά προς μια βρυσούλα.
- Είναι καλό να έχει κανείς ένα φίλο, έστω κι αν πρόκειται να πεθάνει. Εγώ είμαι πολύ ευχαριστημένος έχοντας για φίλο μου μια αλεπού.
- Τα στέρια είναι όμορφα, εξαιτίας ενός τριαντάφυλλου που δε φαίνεται…
- Εκείνο που ομορφαίνει την έρημο είναι, το οτι κάπου κρύβει ένα πηγάδι…
- Αυτό που βλέπω, δεν είναι παρά ένα περίβλημα, το φλούδι. Το πιο σημαντικό, το κυριότερο, δεν φαίνεται!
- Οι άνθρωποι, μου είπε ο μικρός πρίγκιπας, χώνονται μέσα στα τρένα, αλλά δεν ξέρουν πια τι ζητούν. Και λαχανιάζουν και στριφογυρίζουνε, για να καταλήξουνε στο ίδιο σημείο. Κάνουν κύκλο. Δεν αξίζει τον κόπο…
Τα αποσπάσματα, είναι από το βιβλίο “Ο Μικρός Πρίγκιπας” του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, από τις εκδόσεις “Γεμεντζόπουλος”, 1980.