Τι μας μαθαίνει ο Μικρός Πρίγκιπας – Μέρος Α
“Ο Μικρός Πρίγκιπας” του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, είναι ένα από τα αγαπημένα βιβλία, μικρών και μεγάλων. Δημιουργήθηκε από το Γάλλο συγγραφέα το 1942 και μέχρι σήμερα, με τις βαθυστόχαστες και ιδεαλιστικές παρατηρήσεις σχετικά με τη ζωή και την ανθρώπινη φύση, μας επηρεάζει όλους και μας βάζει σε σκέψεις…
- Οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν ποτέ τίποτα από μοναχοί και είναι τόσο κουραστικό για τα παιδιά να τους δίνουν και να τους ξαναδίνουν εξηγήσεις.
- Θλιβερό να ξεχνάς ένα φίλο. Δεν έχει όλος ο κόσμος φίλους.
- Οι μεγάλοι αγαπούν τους αριθμούς. Όταν τους μιλάς για ένα νέο φίλο σου, δε σε ρωτούν ποτέ για το πιο ζουμερό. Δε θα σου πούν ποτέ “Ποιός είναι ο ήχος της φωνής του; Τι παιχνίδια προτιμάει; Μήπως κάνει συλλογή από πεταλούδες;” Θα σας ρωτήσουν: “Ποιά ηλικία έχει; Πόσα αδέλφια έχει; Πόσο είναι το βάρος του; Πόσα κερδίζει ο πατέρας του;” Μονάχα τότε πιστεύουν, οτι τον γνώρισαν.
- Τα καλά χορτάρια έχουν και καλούς σπόρους, ενώ τα κακά κακούς. Μα οι σπόροι είναι αόρατοι. Κοιμούνται μέσα στη γη, μέχρι να ξυπνήσουν και να φυτρώσουν.
- Αν κάποιος αγαπάει ένα λουλουδάκι, που είναι και μοναδικό μέσα στα εκατομμύρια των άστρων, νοιώθει ευτυχισμένος κοιτάζοντάς το. Το σκέπτεται πάντα και λέει μέσα του “Το λουλουδάκι μου είναι κάπου…”. Αν όμως το πρόβατο φάει το λουλουδάκι, θα ‘ναι για τον άνθρωπο που το αγαπαέι, σα να σβήστηκαν όλα τ’ άστρα μεμιάς.
- Είναι τόσα παράξενη η χώρα των δακρύων.
- Δεν είχα καταλάβει. Θα έπρεπε να το κρίνω από τις πράξεις του και όχι από τα λόγια του. Μ’ ευωδίαζε και με φώτιζε. Δεν έπρεπε να φύγω. Πίσω από τις μικροπονηριές του υπήρχε μιά στοργή, που δεν την κατάλαβα. Τα λουλούδια κρύβουν τόσες αντιφάσεις! Αλλά εγώ ήμουν πολύ νέος, για να ξέρω πως να το αγαπήσω.
- Αν εμείς, εδώ στη γη, δεινοπαθούμε με τα ηφαίστεια, είναι γιατί είμαστε μικροί μπροστά σ’ αυτά και δεν μπορούμε να καθαρίσουμε τα φουγάρια τους.
- Αντίο, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Το λουλούδι έβηξε -μα όχι απ’ το συνάχι του. Υπήρξα κουτό, είπε στο τέλος. Σου ζητώ συγγνώμη. Προσπάθησε να γίνεις ευτυχισμένος. Μα ναι, σε αγαπώ. Από λάθος μου δεν μπόρεσες να καταλάβεις τίποτα. Μα αυτό δεν έχει καμία σημασία. Και ‘συ φέρθηκες κουτά όσο κι εγώ. Προσπάθησε να είσαι ευτυχής… Άφησε στην άκρη τη γυάλα. Δεν την θέλω πιά.
- Πρέπει να ανεχτώ δυό-τρεις κάμπιες, αν θέλω να γνωρίσω πεταλούδες.
- Δεν ήξερε, ότι για τους βασιλιάδες ο κόσμος είναι πολύ απλοποιημένος. Όλοι οι άνθρωποι είναι υπήκοοι.
- Από τον καθένα πρέπει να απαιτούμε, εκείνο που μπορεί να κάνει. Η διαταγή στηρίζεται πρώτα στη λογική.
- Θα κρίνεις τον εαυτό σου. Είναι το πιό δύσκολο, να κρίνεις τον εαυτό σου, παρά τους άλλους. Αν πετύχεις να κριθείς σωστά, θα πει, πως είσαι αληθινά φρόνιμος.
- Για τους ματαιόδοξους οι άλλοι άνθρωποι είναι θαυμαστές.
- Οι ματαιόδοξοι δεν ακούν ποτέ παρά μόνο τα εγκώμια.
- Οι μεγάλοι πίνουν για να ξεχάσουν τη ντροπή τους. Ενώ ντρέπονται επειδή πίνουν.
- Εγώ έχω ένα λουλούδι που το ποτίζω καθημερινά. Έχω τρία ηφαίστεια και καθαρίζω τα φουγάρα τους κάθε βδομάδα – λέω τρία μαζί με το σβησμένο. Κι όμως καθαρίζω κι αυτουνού την καπνοδόχο, διότι δεν ξέρει κανείς τι γίνεται. Είμαι χρήσιμος στα ηφαίστειά μου, στο λουλούδι μου. Εσύ όμως δεν είσαι χρήσιμος στ’ αστέρια σου.
- Ο φανοκόρος παραλογίζεται λιγότερο από το βασιλιά, το ματαιόδοξο, τον επιχειρηματία και τον μπεκρούλιακα. Η δουλειά του είχε κάποιο νόημα. Όταν ανάβει το φανάρι του είναι σαν να φτιάχνει ένα ακόμη άστρο ή ένα λουλούδι. Όταν σβήνει το φανάρι του, είναι σα να κοιμάται το λουλούδι ή το άστρο. Όμορφη απασχόληση. Και σαν όμορφη, είναι, στ’ αλήθεια χρήσιμη.
Τα αποσπάσματα, είναι από το βιβλίο “Ο Μικρός Πρίγκιπας” του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, από τις εκδόσεις “Γεμεντζόπουλος”, 1980.