Τι μας μαθαίνει ο Μικρός Πρίγκιπας – Μέρος Γ

Σήκωσα το γουβά ίσαμε το στόμα του. Ήπιε με τα μάτια κλειστά. Ήτανε γλυκός σα γιορτή – και το νερό αυτό κάτι το αλλιώτικο. Το γέννησαν η πορεία μας κάτω από τ’ αστέρια, το τραγούδι του μάγγανου, η προσπάθεια των μπράτσων μου. Ήταν καλό για την καρδιά – καλό σα δώρο.
Οι άνθρωποι εδώ, είπε ο μικρός πρίγκιπας, καλλιεργούν πέντε χιλιάδες τριαντάφυλλα μέσα σ’ ένα μονάχα κήπο, χωρίς να βρίσκουν εκείνο που ζητούν. Κι ωστόσο, θα μπορούσε να βρεθεί εκείνο που ζητάνε μέσα σ’ ένα μονάχα τριαντάφυλλο ή λίγο νεράκι.
Τα μάτια όμως είναι τυφλά. Πρέπει να αναζητάς με την καρδιά.
Η άμμος, την ώρα της ανατολής, είχε ίδιο χρώμα με το μέλι. Κι αυτό το χρώμα μ’ έκανε ευτυχισμένο.
Αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να κλάψει λιγάκι, ένας που αφήνεται να εξημερωθεί…
Το δηλητήριό σου είναι καλό; Είσαι σίγουρος, πως δε θα με κάνεις να υποφέρω για πολύ;
Εκείνο που είναι σημαντικό, δε φαίνεται…
Τις νύχτες θα κοιτάζεις τ’ αστέρια. Το δικό μου είναι πολύ μικρό και δεν μπορώ να στο δείξω. Αλλά είναι καλύτερα έτσι. Το αστεράκι μου θα είναι για σένα κάποιο απ’ όλα. Και θα σ’ αρέσει να τα κοιτάζεις όλα. Όλα θα είναι φίλοι σου.
Όταν κοιτάζεις τον ουρανό τις νύχτες, διότι σ’ ένα από τ’ αστέρια θα βρίσκομαι εγώ, διότι θα γελάω σ’ ένα απ’ αυτά, για σένα θα ‘ναι σα να σου γελούν όλα. Εσύ θα ‘χεις αστέρια που ξέρουνε να γελάνε.
Όταν θα έχεις παρηγορηθεί, θα είσαι ευχαριστημένος που με γνώρισες. Θα είμαστε πάντα φίλοι.
Σου είπα να μην έρθεις εξαιτίας του φιδιού. Δε θα ‘θελα να σε δαγκώσει και σένα. Τα φίδια είναι κακά. Δαγκώνουν έτσι για το γούστο. Βέβαια είναι αλήθεια, τα φίδια δεν έχουν πια δηλητήριο, όταν δαγκώσουν αμέσως και δεύτερη φορά…
Θα λυπηθείς. Θα μοιάζω πεθαμένος ενώ δε θα ‘ναι αλήθεια. Καταλαβαίνεις… Είναι πολύ μακριά… Δεν μπορώ να κουβαλάω μαζί και το κορμί. Είναι βαρύ! Μα θα ‘ναι, σα ν’ αφήνεις το γέρικο τσόφλι σου. Δε λυπάται κανείς για ένα γέρικο τσόφλι…
Κοντά στον αστράγαλό του δεν υπήρχε παρά μιά στενή κίτρινη και φωτεινή λουρίδα – το φίδι το φαρμακερό. Ο μικρός πρίγκιπας έμεινε για μιά στιγμή ακίνητος. Δεν φώναξε. Έγειρε έπειτα αργά, όπως πέφτει ένα δέντρο, μα χωρίς κανένα θόρυβο εξαιτίας της άμμου.
Τις νύχτες μ’ αρέσει ν’ ακούω τ’ αστέρια. Μοιάζουνε με πέντε εκατομμύρια κουδουνάκια.

Ο Γάλλος συγγρφέας Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, ολοκληρώνει την ιστορία του, γράφοντας:

Αν τύχει και περάσετε αποκεί, σας ικετεύω, μη βιαστείτε. Περιμένετε λιγάκι κάτω από τ’ αστέρια. Αν τότε έρθει κοντά σας ένα παιδί, κι άν το παιδί αυτό είναι γελαστό, αν έχει χρυσαφένια μαλλιά, αν δεν απαντάει σ’ ερωτήσεις, θα καταλάβετε αμέσως ποιός είναι. Και τότε φανείτε ευγενικοί! Μη με αφήνετε στην τόση θλίψη μου. Να μου γράψετε αμέσως πως ο μικρός πρίγκιπας ξαναγύρισε…

Τα αποσπάσματα, είναι από το βιβλίο “Ο Μικρός Πρίγκιπας” του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, από τις εκδόσεις “Γεμεντζόπουλος”, 1980.